Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

Ταραξάκο ή Πικραλίθρα θεραπεύει τις ταραχές τις διαταραχές και τους πόνους του οργανισμού




Τα άγρια ραδίκια ανήκουν στην οικογένεια κομποζίτε και είναι πολλών ειδών. Έχουν σχεδόν όλα πικρή γεύση η οποία είναι απαραίτητη για τη λειτουργία της χολής,των χολικών υγρών και της λειτουργίας του συκωτιού.
 
Το Ταραξάκο αναφέρεται ως ελληνική λέξη και λέγεται ότι είναι το βότανο που θεραπεύει τις ταραχές, τις διαταραχές και τους πόνους του οργανισμού.
 
 Χρησιμοποιείται από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλη την οικουμένη, ως πολύπλευρο θεραπευτικό(κινέζικη Ιατρική, Αρχαία Ελλάδα, Ινδιάνικη θεραπευτική, Μεσαίωνας κλπ). 
 
Αναφέρεται ως πικραλίδα εξαιτίας της λακτοπικρίνης (lactupircin) που είναι υπεύθυνη για την πικρή του γεύση. 
 
Είναι το γνωστό ραδίκι του βουνού(αγριοράδικο) που είναι πολυετές ποώδες χειμερινό φυτό, χωρίς στέλεχος και με ύψος ως 20-25 εκ.
 
Εμφανίζεται από το φθινόπωρο μέχρι την άνοιξη και πολλαπλασιάζεται από τα ριζώματα του, αλλά και με σπόρους.
 
Έχει κίτρινα άνθη που ανοίγουν το πρωί, κλείνουν το βράδυ και με οδοντωτά φύλλα. Ανθίζει την άνοιξη, αλλά δεν αποκλείεται να δείτε άνθη και νωρίτερα. 
 
Φυτρώνει παντού στη γη. Περιέχει μέταλλα(σίδηρο, κάλιο - η πλουσιότερη πηγή καλίου-, μαγνήσιο, μαγγάνιο, θείο, νάτριο, ψευδάργυρο), υδατάνθρακες, φυτικές ίνες, πρωτεΐνες, βιταμίνες(Α, Β, C, D, Ε, Κ), σεσκιτερπενικές λακτόνες, γερμακρολίδια, φλαβονοειδή, τανίνες, κουμαρίνες, στερόλες, τριτερπένια, καροτενοειδή(λουτείνη, βιολαξανθίνη, πολυσακχαρίνες) κ.α.
 
Θεραπευτικες ιδιοτητες

Θεωρείται ένα από τα καλύτερα χολαγωγά φυτά και εξαιρετικό διουρητικό.
 
Διεγείρει τις εκκρίσεις της χολής, βοηθάει στη σωστή λειτουργία της καθώς διεγείρει τη ροή της βοηθώντας στη διάσπαση των λιπών.
 
Κρατά τη χοληστερίνη σε χαμηλά επίπεδα.
 
 Βοηθάει στην απομάκρυνση των περίσσιων υγρών από το σώμα και αντίθετα με άλλα διουρητικά που οδηγούν σε αποβολή του καλίου με την ούρηση, το ταραξάκο συμβάλλει στην συντήρηση του καλίου σε υψηλά επίπεδα (περιέχει 3,5%-4,5% επί των ξηρών φύλλων).
 
Είναι άριστο αποτοξινωτικό, απομακρύνει άχρηστες κ επικίνδυνες ουσίες-τοξίνες από όλο το σώμα και ειδικότερα από τα νεφρά, το συκώτι και τη χοληδόχο κύστη.
 
Θεραπεύει χρόνιες παθήσεις του συκωτιού και καταπολεμά τις πέτρες στα νεφρά και την ουροδόχο κύστη.
 
Μειώνει το ουρικό οξύ και τα τριγλυκερίδια στο αίμα.
 
Καθαρτικό του αίματος και θεραπεύει την υψηλή του πίεση.
 
Είναι αντισκορβουτικό και άριστο τονωτικό.
 
Επίσης είναι αντιβηχικό και πολύ καλό αντιφλεγμονώδες ειδικά για παθήσεις του στήθους.
 
Αποτρέπει τα αδενικά οιδήματα.
 
Ακόμη είναι αντιρευματικό και άριστο θεραπευτικό της αρθρίτιδας και των χρόνιων ρευματοπαθειών.
 
Θεραπεύει την χρόνια δερματίτιδα, βοηθάει στο έκζεμα, στην ακμή και στην φαγούρα.
Καταπολεμάει τον έρπη.
 
Το φυτό περιέχει ένα λευκό γαλακτώδη χυμό (Latex).που αν απλωθεί πάνω σε μυρμηγκιές τις εξαφανίζει.
 
Αυξάνει την όρεξη(εξαιτίας της πικράδας του) και βοηθάει στην σωστή πέψη των τροφών(πολύ καλό χωνευτικό και τονωτικό του στομάχου)..
 
Αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τη δυσκοιλιότητα.
 
Άριστη πηγή πρόσληψης καλίου αλλά και ασβεστίου.
 
Οι ρίζες του μπορούν να αλεστούν και να χρησιμοποιηθούν σαν υποκατάστατο του καφέ ή ως ενισχυτικό γεύσης του καφέ.
 
Πως το χρησιμοποιούμε;
Είναι το βότανο που το χρησιμοποιούμε όλο, από την κορφή(άνθη) ως τα νύχια(ρίζες). Κατά αρχή τα φρέσκα φύλλα του τρώγονται ως σαλάτα(μαζί με ζωχούς) με λίγο ζεμάτισμα. Ένα μικρό αγριοράδικο είναι λιγότερο πικρό από ένα ώριμο. 
 
Χρησιμοποιείται στην μαγειρική και αν ψάξετε θα βρείτε αρκετές συνταγές. Πίνεται αποξηραμένο ή φρέσκο ως έγχυμα (φύλλα, άνθη) και αφέψημα(ρίζες). Η δοσολογία είναι 1-2 κουταλιές από το βότανο. Με τις ρίζες της πικραλίδας που είναι από τα πιο ισχυρά μέρη του βοτάνου φτιάχνουμε και βάμμα.  
 
Επειδή περιέχει πολλά μέταλλα σκέφτομαι ότι θα δρα και ως φυτοπροστατευτικό από μυκητιάσεις για μπαξεβανικά και καρποφόρα.
 
 Γενικά, το ταραξάκο είναι το βότανο που δεν πρέπει να λείπει από κανένα σπίτι!
 
Tips: Επειδή είναι φυτό χαμηλό και φυτρώνει παντού, όταν το συλλέγεται επιλέξτε περιοχές μηδενικής ρύπανσης και τοξικότητας. 
 
Επίσης να το πλένεται καλά πριν την χρήση (κ με ξύδι) ώστε να αποφύγεται πιθανές μολύνσεις και αρρώστιες από ουσίες που “αφήνουν” άρρωστα ζώα
 
πηγη:kologiavaliras.blogspot.gr

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

Αλθαία για λαρυγγίτιδα γρίπη πονόλαιμο πονοκέφαλο βρογχίτιδα βήχα διάρροια κολικούς δυσκοιλιότητα.

ΑΛΘΑΙΑ (νερομολόχα-μολοχα-αλταια-δενδρομολοχα)
Althea officinalis της οικογένειας των Μαλαχιδών

H αλθαία ή δενδρομολόχα ή νερομολόχα φυτρώνει σε υγρά εδάφη κοντά σε ποτάμια και παραθαλάσειες περιοχές αλλά και σε μέρη που υπάρχουν φυσικά λιπάσματα (κοπριές).

Η αλθαια είναι ένα αρχαίο βρώσιμο φυτό και φάρμακο, αναφέρεται στη Βίβλο και στην αραβική και κινεζική ιστορία ως πολύτιμη τροφή για τους φτωχούς και σε περιόδους λιμού.


Οι αρχαίοι Έλληνες τη χρησιμοποιούσαν τόσο ως φάρμακο όσο και ως διακοσμητικό για τους τάφους. Έχει πάρει το όνομα της από την αρχαία ελληνική λέξη άθω που σημαίνει θεραπεύω.

Καλλιεργείται σαν φαρμακευτικό φυτό και πολλαπλασιάζεται έυκολα με ρίζες και σπόρους την άνοιξη. Τα φύλλα της είναι στρογγυλλά, παχεία, λίγο μαλακά και με τρίχωμα.Τα λουλούδια της αρθαίας είναι άσπρα ή ρόζ ανθίζουν από τον Απρίλιο μέχρι τον Άυγουστο.

Τα χρήσημα μέρη του φυτού είναι ρίζες τα λουλούδια και τα φύλλα της. Τα λουλούδια και τα φύλλα της τα μαζεύμε το καλοκαίρι. Τις ρίζες τις που έχουν χρώμα άσπρο- κιτρινωπό τις βγάλουμε το φθινόπωρο με προσοχή χωρίς ν' αφερύμε τα χώματα με νερό γιατί δεν στεγνώνουν εύκολα και γιατί το νερό φεύγει ένα μέρος από τη γλοιώδη ουσία που βρίσκεται στις ρίζες και είναι φαρμακευτική . Τι ξεφλοδίζουμε, τις ξιρένουμε και τις κόβουμε σε μικρά κομμάτια.

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ


Η αλθαία είναι γνωστή η δράση της σαν καταπραϋντικό, μαλακτικό και αντιβηχικό φάρμακο.

 
Ανακουφίζει όσους πάσχουν από βροχγοπνευμονικές παθήσεις από λαρυγγίτιδα, γρίπη, κρυολογήματα, πονόλαιμο, πονοκέφαλο, βρογχίτιδα, στηθάχη, βήχα.

Ακόμα ανακουφίζει εντερικά προβλήματα όπως διάρροια, κολικούς και δυσκοιλιότητα.

Επίσης χορηγείται στην δυσεντερία, τη δυσπεψία, τις φλεγμονές του στόματος (στοματίτιδα) και του φαρυγγά ( φαρυγγίτιδα).

Επιπλέον τα φύλλα και τα λουλούδια της εσωτερικά ή εξωτερικά, βγάζουν τα φλέγματα.
 
Καταπολεμά την ουλίτιδα, τις άφθες και ωριμάζει τα αποστήματα των δοντιών.
 
Το μάσημα ξερών ριζών αλθαίας, δυευκολύνει το φύτρωμα των δοντιών των μικρών παιδιών και τα βοηθά να έχουν γερά δόντια

Τέλος συνιστάται για τις φλεγμονές του ουρουποιητικού συστήματος (π.χ. πέτρες στα νεφρά, κυστίτιδα), θεραπεύει του καλόγηρους, είναι κατά των δερματικών παθήσεων και θεωρίται στομαχικό φυτό.

Παρενέργειες δεν εχει.

πηγη:votanix.com

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

Αρπαγόφυτο έχει αντιφλεγμονώδεις αντιρρευματικές αναλγητικές ηρεμιστικές και διουρητικές ιδιότητες.

Bιότοπος – περιγραφή
H λατινική ονομασία του βοτάνου είναι HARPAGOPHYTUM  Procumbens (Αρπαγόφυτον το πρηνές). Ανήκει στην οικογένεια των Πηδαλιϊδών. Το συναντούμε με τις ονομασίες Αρπαγόφυτο, ξύλινη αράχνη ή νύχι του διαβόλου.
Η ονομασία “Νύχι του Διαβόλου” δεν σχετίζεται με τη δράση και τις ιδιότητες του, αλλά με το γαμψό καρπό του που τραυματίζει ζώα βοσκής στην επαφή μαζί του.
Είναι ένα έρπον ποώδες, πολυετές φυτό με μια ανθεκτική κεντρική ρίζα που περιλαμβάνει μία ομάδα από δευτερεύοντες κονδύλους που κρέμονται από αυτήν. Τα φύλλα είναι ακανόνιστα και γκριζοπράσινα, που καλύπτονται από μικροσκοπικά υπόλευκα κολλώδη κύτταρα ενώ τα άνθη του έχουν σχήμα τρομπέτας και βρίσκονται σε κόκκινο, μωβ και ροζ χρώμα, που στο εσωτερικό τους κιτρινίζουν. Μπορεί να βρεθούν και φυτά με εντελώς κίτρινα ή λευκά άνθη. Οι χαρακτηριστικοί καρποί του είναι ξυλώδεις, ωοειδείς κάψες με δύο κεντρικά αγκάθια και δύο παράπλευρες σειρές από 12 ως 16 μυτερά αγκάθια σε σχήμα γάντζου (άρπαγες), που περιέχουν καφέ και μαύρους στενόμακρους τραχείς σπόρους.
Οι καρποί έχουν προσαρμοστεί στη διασπορά από τα ζώα καθώς γαντζώνονται στα πόδια τους στις τρίχες και στο δέρμα τους και έτσι μεταφέρονται μακριά. Oταν κάποτε αποκολληθούν και πέσουν στο έδαφος, ανοίγουν, και οι σπόροι σκορπίζονται σε νέες περιοχές. Μερικές φορές τα ζώα μπορεί να πεθάνουν από ασιτία καθώς οι καρποί του αρπαγόφυτου γαντζώνονται στο στόμα τους και δεν μπορούν να αποκολληθούν. Οι δευτερεύοντες κόνδυλοι των απραγόφυτων ξεθάβονται και τρώγονται από φυτοφάγα ζώα όπως αντιλόπες και σκαντζόχοιρους.
Το αρπαγόφυτο είναι ένα από τα πιο πολύτιμα φαρμακευτικά φυτά που έχει δώσει η Νότια Αφρική στον κόσμο. Η χρήση του είναι πολυσχιδής και πολλοί τόνοι από αποξηραμένους κονδύλους του φυτού εξάγονται κάθε χρόνο κυρίως στην Ευρώπη. Οι περισσότεροι από αυτούς συλλέγονται από άγρια φυτά, γι’ αυτό δίνεται ιδιαίτερη προσοχή ώστε να μην υπάρξει υπερβολική συλλογή και κινδυνεύσει το είδος με εξάλειψη. Οι προσπάθειες που γίνονται ώστε να μετατραπεί το φυτό σε καλλιεργήσιμο δεν έχουν αποδώσει ακόμη.


Ιστορικά στοιχεία
Είναι από πολύ παλιά γνωστό σαν φαρμακευτικό φυτό με τους Βουσμάνους της ερήμου Καλαχάρι να το έχουν χρησιμοποιήσει πρώτοι εδώ και πολλές γενιές.
Ενας Γερμανός ο G.H. Mehnert έμαθε γι’ αυτό το φυτό από τους Βουσμανούς της Ναμίμπια και το έκανε γνωστό στην Ευρώπη το 1904 όταν το εξήγαγε στη Γερμανία. Η παγκόσμια κατανάλωση του φυτού άρχισε να αυξάνεται δραματικά μετά το 1962 και η αύξηση αυτή συνεχίζεται και στον αιώνα μας όπου θεωρείται θεραπευτικό για πάρα πολλές ασθένειες.
Οι Βουσμάνοι το χρησιμοποιούσαν ως αναλγητικό, για τις αλλεργίες, για την τόνωση της πέψης.
Οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν το βότανο ως διουρητικό και ηρεμιστικό.
Οι Γερμανοί το χρησιμοποίησαν για προβλήματα δυσπεψίας και εκφυλιστικές παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος. Το βότανο χρησιμοποιήθηκε ακόμη για το ήπαρ και τις νεφρικές διαταραχές, ως καθαρτικό, σαν τοπικός παράγοντας για το κλείσιμο των πληγών και για δερματικά εξανθήματα.
Τους δευτερεύοντες μακριούς κονδύλους  τους χρησιμοποιούσαν για να μετριάσουν τον πόνο και τον πυρετό και να διεγείρουν τη χώνεψη. Οι Ευρωπαίοι άποικοι που μετέφεραν το αρπαγόφυτο στα σπίτια τους το χρησιμοποίησαν σαν φάρμακο κατά της αρθρίτιδας.


Συστατικά – χαρακτήρας
Το βότανο περιέχει γλυκοζίτες (αρπαγοσίδη, αρπαγίδη, προκαμπίδη – αυτές οι ουσίες βρίσκονται στους κονδύλους του φυτού και θεωρούνται ως τα κύρια συστατικά που δίνουν τις θεραπευτικές ιδιότητες στο βότανο), σάκχαρα (κύρια τετρασακχαρίτη), τριτερπενοειδή (ελαιανολικό και ουρσολικό οξύ), φυτοστερόλες (κυρίως β-σιτοστερόλη), αρωματικά οξέα  (καφεϊκό, κινναμωμικό, και χλωρογενικό οξύ), φλαβονοειδή (λουτεολίν και καμπφερόλη).


Ανθιση – χρησιμοποιούμενα μέρη – συλλογή
Τα φυτά ανθίζουν κυρίως από τον Νοέμβριο ως τον Απρίλιο, δηλαδή εποχή καλοκαιριού για το νότιο ημισφαίριο και ξεκινούν να καρπίζουν από τον Ιανουάριο.
Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιείται η βολβώδης ρίζα του φυτού.


Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις

Το βότανο έχει αντιφλεγμονώδεις, αντιρρευματικές, αναλγητικές, ηρεμιστικές και διουρητικές ιδιότητες.
 
Στη σύγχρονη βοτανοθεραπεία, το αρπαγόφυτο χρησιμοποιείται κυρίως για την αντιμετώπιση της αρθρίτιδας, και της μυαλγίας.

Πολλές κλινικές μελέτες έχουν γίνει για τις ιδιότητες του βοτάνου. Έρευνες που έγιναν στη Γερμανία στο Πανεπιστήμιο της Ιένας (1958-1976) διαπίστωσαν πως έχει ισχυρές αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες, που συγκρίνονται με τις αντίστοιχες της κορτιζόνης και του συστατικού phenylbutazine (φενυλβουταζόνη) που χρησιμοποιείται ως αναλγητικό σε φάρμακα κατά των μυοσκελετικών πόνων (αρθρίτιδα, τενοντίτιδα, πόνοι πλάτης κ.ο.κ.).
Η χρήση του βοτάνου θεωρείται ότι έχει συμπληρωματικά οφέλη σε περιπτώσεις δυσπεψίας και χρησιμοποιείται εξωτερικά για δερματοπάθειες (κατάπλασμα).
Χρησιμοποιείται ακόμη σε περιπτώσεις αρθρίτιδας, ποδάγρας, μυϊκού άλγους και διαφόρων μορφών μυϊκού ρευματισμού, πόνων στη μέση και γενικότερα ρευματοειδών παθήσεων.

Το βότανο είναι δυνατό να ανακουφίσει τον πόνο και τη φλεγμονή από αρθρίτιδα, καθώς και του πόνους χαμηλά στην πλάτη, στα γόνατα και στο ισχίο.
Χρησιμοποιείται επίσης για τη θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας, της ρευματοειδούς αρθρίτιδας, της τενοντίτιδας κ.ά.
Επίσης, έχει βρεθεί ότι βελτιώνει την όρεξη και ανακουφίζει από ήπιες στομαχικές διαταραχές.

Η φαρμακευτική του ελκυστικότητα έγκειται στο ότι δεν περιέχει τοξικές ουσίες και δεν έχει καμία γνωστή παρενέργεια, κατά συνέπεια είναι κατάλληλο για γενικό καθαρισμό των οργάνων και έχει καλή διουρητική επίδραση.

Λόγω αυτών των ιδιοτήτων του, δρα προληπτικά κατά πιθανών ανεπιθύμητων καταστάσεων.


Παρασκευή και δοσολογία
Παρασκευάζεται ως αφέψημα. Ενα κουταλάκι του γλυκού με τρίμματα αποξηραμένης ρίζας το βράζουμε σε ενάμιση φλιτζάνι νερό για 15 λεπτά. Σουρώνουμε και πίνουμε τρεις φορές την ημέρα. Η ημερήσια δοσολογία να μην ξεπερνά τα 2-2,6 γραμμάρια.



Προφυλάξεις Το βότανο προάγει την έκκριση του οξέος στο στομάχι. Αυτό δημιουργεί δυσκολίες σε άτομα με πεπτικό έλκος, γαστρίτιδα ή χολόλιθους και πρέπει να το αποφεύγουν.

Δεν πρέπει να καταναλώνεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Δεν θα πρέπει να λαμβάνεται από διαβητικούς χωρίς την επίβλεψη κάποιου ειδικού γιατρού (το βότανο έχει υπογλυκαιμικές ιδιότητες, δηλαδή μειώνει το σάκχαρο του αίματος).

Δεν συνίσταται σε άτομα που υπόκεινται σε θεραπεία για τη ρύθμιση της πίεσης τους (είτε είναι χαμηλή είτε υψηλή